Geraldine - 34 jaar

Ik was zwanger van mijn tweede kindje toen ik de bezinningsdag deed. Ik weet nog dat ik er huilend aan begon. Gewoon omdat de ochtend gehaast was, mijn zoontje geen zin had, mijn vent aandacht wilde die ik hem even niet kon geven en ik helemaal niet toe kwam aan mezelf.

Tekenend, want dat is ook precies waar de dag voor mij om draaide; het inzicht dat ik al lang niet meer mijn gevoel toe liet en alleen maar in mijn hoofd zat.

Sinds de geboorte van mijn oudste en het starten met werken toen hij nog heel klein was, ben ik de balans tussen werk en gezin langzaamaan steeds meer kwijt geraakt. Ik had het gevoel alle ballen hoog te moeten houden op gebied van werk, gezin, vrienden, hobby's, familie. Vooral omdat werk heel veel van mij vroeg, lukte mij dit niet.  

Door hier een dag echt bij stil te staan, realiseerde ik mij wat ik ECHT belangrijk vind in het leven; mijn gezin, mijn vrienden, mijn creativiteit, werken met mensen, mensen helpen. Dat ik niet alles MOET; mijn focus op werk niet langer de hoofdrol. Best confronterend dat ik eigenlijk zo lang al aan het moeten was en zo weinig toe gaf aan willen.

Ik heb me op mijn zwangerschap gefocust; probeerde weer naar mijzelf te luisteren; wat ik voel en wat ik echt wil. Wat maakt me blij? De puzzelstukjes leken na de geboorte op hun plek te vallen toen er een vacature voorbij kwam die mij direct aansprak. Binnen 2 weken schreef ik een brief, ging ik op gesprek en werd ik aangenomen. Hoe voelde goed. Heel goed. Waarom? Ik luisterde naar mijn gevoel en ik durfde het te volgen. Heerlijk!